Nawigacja w dziale ""

Mapa Strony

Poznaj Tajkę online

HotelsCombined.com - Hotel Price Comparison

Tajowie są bardzo rozgadani i mają dla każdego obcokrajowca długą listę pytań: Skąd jesteś? Ile masz lat? Czy jesteś żonaty? Czy masz dzieci? Mogą też pytać ile ważymy, albo ile zarabiamy. Zazwyczaj są to zwyczajne pytania służące podtrzymaniu rozmowy i nie są uważane za niegrzeczne. Kochają również prawić komplementy. Jeśli mówisz choć kilka słów po Tajsku, to zostaniesz uznany za geniusza lingwistyki, a zwyczajny uśmiech zostanie nagrodzony pochwałami twojego powalającego wyglądu. Tajowie wiedzą jak sprawić, że każdy przybysz czuje się jak gwiazda, i to jeden z powodów dla których tak wielu uwielbia tu przyjeżdżać.

Typowo tajskie zdobienia na ścianieWiększość Tajów jaką spotkamy to prostolinijni ludzie o wesołym usposobieniu. Jednym z najważniejszych słów w tajskim słowniku jest ‘sanuk’ (zabawa). Każdego dnia znajdzie się na to okazja: czy to zwyczajny posiłek, czy dobroduszny żart z towarzysza, czy wspólna praca – wszystko mierzy się w skali ‘sanuk’.

Pod spodem jednak istnieje jednak skomplikowany system relacji i kulturowych zwyczajów, którego nie odkrywa większość turystów. Bardzo istotne w Tajlandii są pojęcia ‘zachowania twarzy’ oraz hierarchii młodsi-starsi. Tak jak większość kultur azjatyckich, Tajowie starają się za wszelką cenę unikać ‘utraty twarzy’, czyli publicznego zawstydzenia, sytuacji w której ktoś otwarcie musi przyznać się do błędu, albo gdy komuś puszczają nerwy. To poważnie zagraża życiu ‘sabaj sabaj’, czyli bez stresu i z uśmiechem na twarzy, co jest w Tajlandii celem każdego człowieka. Wszystkie relacje międzyludzkie są w Tajlandii uzależnione od statusu uczestników, który jest wypadkową wieku, bogactwa, reputacji oraz władzy. Według zwyczaju, najstarsza osoba przy stole płaci za wszystkich, a młodsi wyręczają starszych w codziennych pracach, tak w domu jak i w biurze, i nie powinni otwarcie sprzeciwia się zdaniu starszych. Ludzie Zachodu są pod tym względem bardzo różni i często spotykają się w czasie pobytu z sytuacjami, których nie są w stanie zrozumieć.

Fundamentami społeczeństwa w Tajlandii są rodzina i religia. Jeśli myślicie, że w Polsce młodzi ludzie muszą znosić presję ze strony rodziców, żeby brać ślub albo osiągnąć sukces zawodowy, to możecie być zaskoczeni, że w Tajlandii ta presja jest dziesięciokrotnie silniejsza. Młodzi mają obowiązek przez całe życie utrzymywać nie tylko swoich rodziców, ale też cała mniej zaradną finansowo rodzinę. Aby sobie z tym uporać, wielu musi brać dodatkową pracę prowadząc małe kawiarenki internetowe albo sprzedając turystom pamiątki. Jak na naród, który uwielbia zabawę i wolny czas, Tajowie pracują wyjątkowo długo i często dojeżdżając z daleka do miejsca pracy. Religia i rodzina królewska, która nadal uważana jest przez wielu za na wpół-boską, to dwie sfery Tabu w Tajlandii. Może ci nie smakować tajska zupa, ale nigdy nie obrażaj rodziny królewskiej i zachowuj się odpowiednio w świątyniach, a unikniesz większych kłopotów. Zdjęcia i obrazy króla, a także jego wizerunki na znaczkach i pieniądzach są równie poważane.

Tajlandia ma dwa oblicza: bardzo zachodnie centrum Bangkoku i miejscowości turystyczne, oraz tereny wiejskie, które stanowią przeważającą większość kraju i niewiele się zmieniły od setek lat.

 

Sztuka


Muzyka

Tajska orkiestraTradycyjna tajska muzyka to coś wyjątkowego. Używane tu instrumenty nie przypominają tych znanych na Zachodzie, a same melodie trudno do czegoś porównać, jeśli nie zna się muzyki tego regionu. W rzeczywistości muzyka tajska ma wiele wspólnego z muzyką Laosu czy Kambodży, i wiele instrumentów również jest podobnych. Do tych najbardziej popularnych należą ‘Pii’ – instrument dmuchany, który usłyszymy zawsze w czasie walk Muay Thai; ‘Ranat Eh’ to drewniany instrument przypominający nieco nasze cymbały; ‘Klui’ to drewniany flet. Te i kilka innych instrumentów często słyszy się razem na koncertach albo jako akompaniament do sztuk teatralnych, a także przy okazji świąt państwowych oraz jarmarków. Bardzo popularna w całej Tajlandii jest muzyka ‘Luuk tung’ (Dzieci pól), która wywodzi się z północno-wschodniej części kraju.

Współczesna tajska muzyka czerpie głębokimi garściami z Zachodu, ale często ze specjalnymi tajskimi akcentami. Do najbardziej znanych wykonawców należą Carabao (muzyka country) oraz Tata Young (Pop).

 

Rzeźba i architektura

Tajskie rzeźbyRzeźbiarstwo religijne Tajlandii znane jest na całym świecie. W wielu krajach znaleźć można pochodzące stąd posągi Buddy z brązu i innych materiałów. W samej Tajlandii jednak, to architektura należy do najbardziej poważanych form sztuki. Nadal można w wielu miejscach zobaczyć tradycyjne tajskie domy z drewna tekowego (do najbardziej znanych przykładów należy Dom Jim’a Thompsona w Bangkoku). Zazwyczaj zbudowane są na palach, jako że w przeszłości większość domów znajdowała się nad brzegiem rzeki lub kanału. Przestrzeń pod domem zazwyczaj wykorzystywana była jako obora, garaż lub kuchnia. Dachy domów w Tajlandii są zazwyczaj spadziste, a ich rogi często zdobią podobizny węża Naga, który uważany jest za potężnego obrońce domostwa. Tradycyjne ‘trzypiętrowe’ dachy tajskich świątyń symbolizują Buddę (Nauczyciela), Dharmę (Buddyjskie nauki) oraz Sanghę (Społeczność uczniów).

 

Teatr

Sztuka w klasycznym tajskim teatrzeTradycyjnie wyróżnia się sześć typów sztuk w tajskim teatrze: ‘Kon’ – uroczysta forma przedstawiająca sceny z „Ramakien” (pradawnej księgi mitologicznej, porównywalnej do „Iliady” i „Odysei” w kulturze europejskiej), którą niegdyś spotkać można było jedynie na dworze królewskim; ‘Lakon’ – mniej sformalizowane sztuki dramatyczne, a także sztuki z Zachodu; ‘Lajki’ – po części improwizowane przedstawienie pełne żartów, muzyki i tańca; ‘Manora’ – forma podobna do ‘Lajki’, ale wywodząca się z południa kraju i oparta na dawnych mitach hinduskich; ‘Nang’ – teatr cienia, wywodzący się z południa; oraz ‘Hun Luang’ albo ‘Lakon Lek’ – czyli teatr lalek.

 

 

 

 

Taniec

Tajski taniecTajski taniec to coś wyjątkowego; charakteryzuje się utrzymywaniem wyjątkowo trudnych pozycji na czubkach palców oraz wygiętymi do tyłu palcami dłoni (aby potrafić tak bardzo wygiąć palce tajskie dziewczęta wykonują specjalne ćwiczenia). Tematy klasycznego tajskiego tańca zazwyczaj czerpie się z mitologii oraz przypowieści buddyjskich. Każdy region Tajlandii ma swoje własne odmiany tańca: Taniec motyli, Taniec paznokci (charakterystyczne długie metalowe „szpony” na palcach), Taniec świec, i wiele innych. Tańcu zawsze akompaniuje orkiestra złożona z tradycyjnych tajskich instrumentów.

 

 

Kalendarz i święta


KalendarzW Tajlandii oficjalnie używa się dwóch kalendarzy: Kalendarza Gregoriańskiego (taki jak w Polsce) oraz Kalendarza Buddyjskiego, który liczy lata od śmierci Buddy – w roku 543 przed Chrystusem. Tak więc, w Kalendarzu Buddyjskim nasz rok 0, to rok 543, a nasz rok 2000, to rok 2543. Tajowie oczywiście wiedzą jaki jest obecnie rok w Kalendarzu Gregoriańskim, ale mogą mieć kłopoty, gdy chodzi o wcześniejsze daty, bo wtedy muszą w głowie odjąć 543 lata. Według kalendarza Buddyjskiego rok w Tajlandii zaczyna się w kwietniu, ale na szczęście dla nas, od roku 1941 dla uproszczenia kontaktów ze światem, oficjalnie liczy się nowy rok od początku stycznia, chociaż nadal z ‘dodatkiem’ 543 lat. Tajski Nowy Rok (Songkran) jest najważniejszym świętem narodowym i nadal jest w kwietniu, ale nie ma to już odbicia w liczeniu lat. Jako że w Tajlandii mieszka znacząca mniejszość pochodzenia Chińskiego, ważnym dniem w roku jest też Chiński Nowy Rok (w lutym), ale tak samo jak z Tajskim Nowym Rokiem, nie oznacza początku roku kalendarzowego.

 

Święta w Tajlandii

 

Nowy Rok - 1. Styczeń

Obchody początku nowego roku kalendarzowego w Tajlandii oznaczają w Bangkoku i innych większych/turystycznych miastach fajerwerki, zabawy w klubach i dyskotekach, są natomiast mniej ważne na prowincji. Zarówno 1. jak i 2. stycznia to dni wolne od pracy.

 

Chiński Nowy Rok - 1. dzień chińskiego kalendarza (Luty)

Pokaz Smoczego Tańca podczas Chińskiego Nowego RokuObchodzony przez mniejszość pochodzenia chińskiego, zazwyczaj przez 3 dni. Można wtedy zobaczyć kolorowe pochody ze smokiem (Filmik) w China Town w Bangkoku i inne chińskie zwyczaje. Nie obchodzony na prowincjach. Dzień (dni) wolny od pracy tylko w chińskich firmach.

 

 

Dzień Świętego Walentego - 14. Luty

Tak jak Halloween i inne ‘importowane’ z Zachodu święta, Walentynki zdobywają z roku na rok coraz większą popularność wśród młodych ludzi. Obchodzony głównie w Bangkoku.

 

Maha Pudża - Pełnia księżyca, 3. miesiąc księżycowy (Luty)

Buddyjskie święto upamiętniające nauczanie przez Buddę Ovada Patimokkha – podsumowania najważniejszych tez Buddyzmu. Wielu Tajów idzie w ten dzień do świątyni. Dzień wolny od pracy.

 

Dzień Dynastii Czakri - 6. Kwiecień

Upamiętnia początek obecnie panującej w Tajlandii dynastii Czakri oraz założenie Bangkoku przez Króla Buddha Yodfa Chulaloke w 1782 roku. Żeby zobaczyć obchody tego święta państwowego, kiedy najlepiej być w okolicy Królewskiego Pałacu. Dzień wolny od pracy.

 

Songkran (Tajski Nowy Rok) - 13. – 15. Kwiecień

SongkranTradycyjny początek tajskiego roku kalendarzowego i najważniejsze święto w roku. Większość Tajów idzie wtedy odwiedzić swoje domy rodzinne i spotyka się z krewnymi. Oprócz tego Songkran obchodzony jest w wielu miejscach (szczególnie Bangkoku i miejscowościach turystycznych) poprzez oblewanie się wodą, tak jak nasz Śmigus-Dyngus. Może to być świetną zabawą, ale nie wszyscy to lubią. Najważniejsze to pamiętać, żeby w ten dzień być przygotowanym: ubrać się tak, że wszystko może przemoknąć, a pieniądze, telefony komórkowe, aparaty fotograficzne, itd. należy albo zostawić w domu albo włożyć do nieprzemakalnego woreczka na ‘zip’. Jeśli chcemy robić zdjęcia samego oblewania, to najlepiej aparatem w wodoszczelnej obudowie.

 

Święto Pracy - 1. Maj

Dzień wolny od pracy.

 

Święto Koronacji - 5. Maj

Upamiętnia wstąpienie na tron Tajlandii obecnie panującego Króla Ramę IX (pełne imię Bhumibol Adulyadej) w roku 1950. Najlepiej udać się w okolice Wielkiego Pałacu i parku Sanam Luang. Dzień wolny od pracy.

 

Święto Żniw Znane znane również jako Dzień Rolnika - Maj, inny dzień co roku

Tradycyjnie mnisi błogosławią wtedy kraj, i modlą się o udane żniwa. Ceremonie głównie na placu Sanam Luang w Bangkoku.

 

Wesak - Pełnia księżyca, 6. miesiąc księżycowy (Maj)

Święto Buddyjskie upamiętniające dzień narodzin, objawienia i śmierci Buddy. Można zobaczyć różne rytuały w świątyniach Buddyjskich w całym kraju. Dzień wolny od pracy. Maj Bun Bang Fai (Święto Rakiet) w Yasothon, na północy kraju.

 

Asalaha Pudża - Pełnia księżyca, 8. miesiąc księżycowy (Lipiec)

Rzeźba z wosku w mieście Ubon RaczataniŚwięto Buddyjskie upamiętniające pierwsze kazanie Buddy - Dhammacakkappavattana Sutta. Odbywają się wtedy różne rytuały w świątyniach Buddyjskich w całym kraju. Festiwal Świec jest obchodzony w całej Tajlandii, ale szczególnie warto odwiedzić wtedy miasto Ubon Raczatani w północno-wschodniej części kraju. Można tam zobaczyć wspaniałe rzeźby wykonane z wosku, które pokazuje się w czasie wielkiej parady głównymi ulicami miasta.

 

Początek Wassa - Po pełni księżyca, 8. miesiąc księżycowy (Lipiec)

Święto Buddyjskie oznaczające początek Wassa, czyli Buddyjskiego Postu. Mnisi spędzają wtedy większość czasu na modlitwach i medytacji w świątyniach.

 

Urodziny Królowej Tajlandii - 12. Sierpień

Królowa TajlandiiObchody dnia urodzin Królowej Sirikit w 1932. Jest to również Dzień Matki. Dzień wolny od pracy.

 

 

 

Dzień Króla Czulalongkorna - 23. Październik

Rocznica śmierci jednego z najbardziej czczonych monarchów - Króla Czulalongkorna (Rama V) w 1910. Dzień wolny od pracy.

 

Festiwal Słoni w Surin 13. – 15. Listopad

Rekonstrukcja bitwy - obchody Festiwalu Słoni w SurinCo roku w miejscowości Surin w północno-wschodniej Tajlandii odbywa się Festiwal Słoni. Jest to wspaniałe widowisko, na którym można zobaczyć show przedstawiający historię Tajlandii i rekonstrukcje słynnych bitw z jej historii, w których wykorzystuje się nawet do kilkaset słoni. Przy okazji jest też wiele mniejszych pokazów tresury słoni oraz oczywiście można się na słoniach przejechać.

 

Loj Kratong - Pełnia księżyca, 12. Miesiąc księżycowy (Listopad)

Zwycięzca konkursu na najpiękniejszy kratongStosunkowo nowe, ale bardzo atrakcyjne turystycznie święto, kiedy Tajowie żegnają złe uczynki z całego roku posyłając małe ‘łódeczki’ z kwiatów i bambusa na rzekę. Na północy Tajlandii w Cziang Maj to święto obchodzi się kilka dni wcześniej i posyła się w powietrze lampiony napełnione gorącym powietrzem, co wygląda równie pięknie.

 

 

Tydzień mostu na rzece Kwai w mieście Kanchanaburi - Przełom listopada i grudnia

Przez tydzień odbywają się uroczystości upamiętniające ofiary budowy trasy kolejowej przez Tajlandię do Birmy, którą przypłaciło życiem wiele tysięcy jeńców wojennych. Wtedy też odbywają się specjalne pokazy 'Światło i dźwięk' w Kanczanaburi, które warto zobaczyć, jeśli jesteśmy akurat w okolicy.

 

Urodziny Króla Tajlandii - 5. Grudzień

Obchody dnia urodzin Króla Tajlandii Bumibola Aduljadeja w 1927. Jest to także Dzień Ojca. Dzień wolny od pracy.

 

Święto Konstytucji - 10. Grudzień

Rama IX - KoronacjaObchody upamiętniające pierwszą konstytucję Tajlandii z 1932 roku. Dzień wolny od pracy.

 

 

 

Wigilia Nowego Roku - 31. Grudzień

Ostatni dzień roku kalendarzowego.

 

Zwyczaje

 

‘Łaj’ (Ang: Wai) (Taj: ไหว้)

Nicolas Cage wykonuje Łaj w czasie promocji Bangkok DangerousDawniej Tajowie witali się nie poprzez podanie ręki, ale wyłącznie przez ‘Łaj’, które polega na złożeniu dłoni przed sobą jak do modlitwy. W dzisiejszych czasach ‘Łaj’ nadal jest powszechny, ale głównie w sytuacjach gdy witamy kogoś starszego albo o wyższym statusie społecznym (przełożonego, urzędnika wysokiego szczebla, itd.), a młodzi Tajowie coraz chętniej podają sobie dłonie na powitanie.

Jeśli ktoś wykona w naszą stronę ‘Łaj’, to koniecznie należy zareagować, bo zignorowanie ‘Łaj’ jest równie obraźliwe jak zignorowanie wyciągniętej do powitania dłoni. Nie zawsze jednak musimy sami robić ‘Łaj’. W większości miejscowości turystycznych obsługa w hotelach, sklepach i restauracjach wyszkolona jest by wykonywać ‘Łaj’ wobec wszystkich turystów. Jeśli robi do nas ‘Łaj’ kelner, recepcjonistka, masażystka (każdy komu płacimy za jakąś usługę jest od nas niższy statusem) albo dziecko, to całkowicie wystarczy zareagować uśmiechem lub skinieniem głowy. Wykonać ‘Łaj’ musimy tylko w rzadkich sytuacjach, gdy zrobi to wobec nas ktoś o podobnym statusie społecznym. Pierwsi powinniśmy wykonać ‘Łaj’ przy jeszcze rzadszych dla turysty okazjach, takich jak wtedy gdy zaprzyjaźniony z nami Taj przedstawia nas swoim rodzicom, albo gdy policjant lub urzędnik państwowy wykazał się wobec nas uprzejmością wykraczającą poza swoje obowiązki.

 

 

Zakupy / Targowanie się

Zakupy to jedna z pierwszych rzeczy jaką turyści robią w Tajlandii. Można tu znaleźć wszystko od drobnych pamiątek z wakacji, przez piękne rękodzieło, aż po ultra-nowoczesne centra handlowe z produktami największych światowych marek. W sklepach ceny są zazwyczaj podane na metkach i nie podlegają negocjacjom, ale na targach i w miejscowościach turystycznych można, a nawet należy się targować. Warto przy tym pamiętać, że tak samo jak przy innych okazjach, powinniśmy zawsze zachować spokój i uśmiech na twarzy. W najgorszym wypadku odejdziemy z pustymi rękoma, a wymarzony przedmiot zazwyczaj i tak kupimy na następnym straganie, natomiast denerwowanie się czy podnoszenie głosu na pewno nie pomoże w zakupach.

 

Szacunek dla starszych

Tajowie żywią bardzo głęboko zakorzeniony szacunek dla starszych oraz dla osób o znaczącym statusie społecznym. Młodsi np. wykonują ‘Łaj’ jako pierwsi wobec starszych, muszą okazywać im posłuszeństwo oraz czekać na nich z rozpoczęciem posiłku. Wysokim statusem, a zatem i szacunkiem cieszą się w Tajlandii mnisi buddyjscy, przedstawiciele służb mundurowych, nauczyciele, lekarze oraz pracownicy naukowi. Zaskarbicie sobie wielką przychylność Tajów, jeśli również będziecie okazywać im szacunek.

 

‘Utrata twarzy’

‘Utrata twarzy’, czyli zrobienie czegoś, co obniży nasz wizerunek w oczach innych ludzi jest bardzo poważną sprawą w Tajlandii. Za utratę twarzy uznaje się na przykład: wyrażenie niekontrolowanego gniewu, publiczne przyznanie się do błędu, porażka w jakiejś prestiżowej sprawie, wyjście na jaw niewygodnych informacji z życia prywatnego, publiczne ośmieszenie, itp. Jest to jeszcze gorsze jeśli obecne są przy tym osoby starsze lub wyższe statusem, i może być dla Tajów wyjątkowo przykrym doświadczeniem.

 

Nie okazywanie gwałtownych emocji oraz uczuć romantycznych

W Tajlandii prawie nigdy nie spotkamy się z wybuchem złości albo podniesieniem głosu w miejscu publicznym. Ludzie stojący w długiej kolejce w supermarkecie nie przewracają oczami, ani nie robią złośliwych komentarzy. W rozmowach płynnie unika się tematów, które mogłyby wywołać spór lub kogoś dotknąć. Jest to bardzo istotna część tajskiej mentalności, i złamanie tego niepisanego zakazu jest najprostsza drogą do utraty twarzy.

To samo dotyczy okazywania uczuć romantycznym w miejscach publicznych. W centrum Bangkoku i w miejscowościach turystycznych dopuszczalne jest, żeby para trzymała się na ulicy za ręce, ale nic ponadto! Dla turysty często może być trudno rozpoznać, że tajski mężczyzna i kobieta są parą, bo nie obejmują się, nie przytulają, nie całują. Dotyczy to również powitań. Tradycyjnie w Tajlandii nie uznaje się dotyku za powitanie, czyli nie uznaje się podawania ręki, ani tym bardziej całowania w policzek. Młodzi i bardziej obyci z Zachodem Tajowie czują się przy tym mniej skrępowani.

 

Ladyboy / Transwestyci (Taj: กระเทย)

Ladyboy z tajskiego zespołu pop Venus FlytrapW Tajlandii, a szczególnie w Bangkoku zobaczymy wielu mężczyzn przebranych za kobiety, w kobiecych ubraniach, z makijażem, czasem również po operacji zmiany płci. Zobaczymy, ale nie koniecznie zdamy sobie z tego sprawę, bo większość z nich wygląda dokładnie jak kobiety i często bardzo trudno jest ich odróżnić. W Tajlandii używa się na ich nazwanie słowa 'ladyboy' lub tajskiego 'Kathoey'.

Dlaczego jest ich w Tajlandii tak wielu? Po pierwsze tak samo jak geje, nie są oni w Tajlandii tak dyskryminowani, jak byliby na Zachodzie. Po drugie, tajscy mężczyźni wyglądają generalnie bardziej 'kobieco', niż mężczyźni na Zachodzie i dużo łatwiej jest im upodobnić się do kobiety. Nie jest prawdą, że ladyboy'e zawsze zajmują się prostytucją i życiem nocnym, chociaż często tak jest. Wielu z nich wiedzie normalne życie: studiuje i pracuje.

Ladyboy to nie to samo co gej. Gej ma orientację homoseksulaną, natomiast ladyboy czuje się kobietą i pragnie wyglądać i zachowywać się jak kobieta. Poprzez długie lata specjalnej diety i ćwiczeń fizycznych, umiejętnego makijażu i dobioru ubrań, a także brania hormonów oraz zabiegów chirurgii plastycznej, wielu ladyboy'ów wygląda jak piękne kobiety. W Pataji organizowane są nawet wyboru 'Miss Tiffany' czyli konkurs piękności dla ladyboy'ów.

Już bardzo młodzi chłopcy czasem zachowują się jak dziewczynki (Filmik)


Farang (Taj: ฝรั่ง)

Podróżując po Tajlandii na pewno wiele razy usłyszycie to słowo. Nawet jeśli nie znacie wcale języka tajskiego, to bardzo łatwo będzie wychwycić je w rozmowach między Tajami. To wyraz, który oznacza po tajsku "biały obcokrajowiec". Czyli nie używa się go na określenie Japończyków czy Chińczyków, a tylko mieszkańców Zachodu. Nie jest to słowo obraźliwe, chociaż tak jak każdy inny wyraz, może być użyte w obraźliwy sposób zależnie od kontekstu. Najprawdopodobniej pochodzi ono od słowa 'farangset', które oznacza 'Francuz'. Francuzi byli jednymi z pierwszych białych, którzy zawitali w te strony, i być może dlatego zaczęło oznaczać każdego białego. 'Farang' to również tajska nazwa owocu guawy.


Prostytucja / Bary A-go-go

 

Dziewczyny w barze A-go-goJak w obliczu powyższych zasad wyjaśnić głośne bary a-go-go, dziewczyny w bikini próbujące zaciągać na siłę na pokaz ‘Ping-Pong Show’ i obściskujące się pary w ‘czerwonych’ dzielnicach? Czy nie stoi to w sprzeczności z zasadami odnośnie nie okazywania publicznie uczuć, skromności, i unikania tematów seksu w rozmowach? Oczywiście tak. Dzielnice nocnych rozrywek to małe wysepki, gdzie te zasady znajdują się w zawieszeniu. Większość barów go-go i podobnych przybytków znajduje się i tak nie w głośnych Pat-Pong czy Nana Entertainment Plaza, ale w zwyczajnie wyglądających domach bez kolorowych neonów. Klienci tych najbardziej widocznych miejsc to turyści i obcokrajowcy, jednak zdecydowana większość korzystających z tego typu usług to Tajowie. Oni wolą jednak lokale gdzie nie ma obcokrajowców.

Więcej w dziale o seks-turystyce.

 

 

Religia

 

Często główny posąg Buddy otaczają w świątyni mniejszeObok narodowej flagi Tajlandii powiewa żółty sztandar Buddyzmu Theravada (w odróżnieniu od Buddyzmu Mahajana, który jest popularny w Azji Wschodniej i Himalajach). Religią przesiąknięte są wszystkie sfery życia. Każdy tajski mężczyzna powinien przynajmniej na krótko zostać mnichem, aby w ten sposób przynieść szczęście i przychylność swojej rodzinie. Większość robi to tylko na kilka tygodni albo miesięcy, często w czasie Buddyjskiego Postu (lipiec-październik), ale część zostaje w świątyni na wiele lat lub nawet całe życie.

Buddyzm w Tajlandii przemieszany jest z wierzeniami mającymi źródło w Animizmie i Hinduizmie: Mnisi buddyjscy wyznaczają ‘pomyślne dni i godziny’ na zawarcie ślubu czy otwarcie nowego biznesu, przy niemal każdym domu stoi ‘domek duchów’, a na terenie wielu świątyń oprócz posągów Buddy, znaleźć można podobizny Wisznu, Sziwy albo innych pomniejszych bóstw. Około 95% ludności kraju wyznaje tą wersję Buddyzmu, ale na południu mieszka też znacząca mniejszość muzułmańska.

 

Zostawanie mnichem / Życie mnicha

Tajski mnichNiemal każdy mężczyzna w Tajlandii zostaje na pewien okres swojego życia mnichem. Dla większości jest to tylko kilka tygodni lub miesięcy, część jednak zostaje w świątyni na całe życie. Jeśli syn w rodzinie zostanie mnichem na krótki chociaż czas, to przyniesie błogosławieństwo całemu domostwu. W Tajlandii mnisi muszą przestrzegać 227 reguł. Nie są pełnymi mnichami nastoletni chłopcy, których często widać w szatach podobnych do tych noszonych przez mnichów. Są to nowicjusze nazywani po tajsku ‘nen’. Nie muszą przestrzegać tylu zasad, co mnisi, ale też nie mają takiego poważania. Nie są też mnichami kobiety w białych strojach i z ogolonymi głowami. Tajlandia nie uznaje kobiet-mnichów, i możliwe dla nich jest tylko zostanie ‘Me-szi’, których rolą jest pomoc w pracy świątyni.

 

 

 

 

 

 

Życie Buddy

Zgodnie z legendą, narodzinom Buddy towarzyszyły różne znaki. Jego matce, Mai, przyśnił się biały słoń niosący w trąbie kwiat lotosu, Zbliżenie twarzy Buddy na rzeźbiektóry wszedł do jej łona. Zaniepokojony tym ojciec, Suddhodhana, poradził się mędrca. Dowiedział się, że syn zostanie władcą świata lub też (jeśli pozna starość, śmierć, chorobę i biedę) nauczycielem świata. Król pragnął, by syn przejął po nim tron - stworzył mu więc sztuczny świat w obrębie pałacowych murów, otoczył luksusem i zabronił kontaktu z ludźmi starymi, chorymi czy w jakikolwiek inny sposób nieszczęśliwymi. Siddhartha w wieku 16 lat poślubił Jasodharę, córkę sąsiedniego wodza, i miał z nią syna Rahulę. W końcu jednak, w wieku około 29 lat, Siddhartha poznał cztery rzeczy, które miały zadecydować o jego losie.

Pewnego dnia podczas przejażdżki po królewskim parku ujrzał zgrzybiałego, niedołężnego starca i dowiedział się, że starość jest przeznaczona wszystkim. Drugą rzeczą była choroba – spotkał ciężko chorego człowieka pokrytego wrzodami, trzecią - śmierć - zwłoki niesione wśród lamentu żałobników. Czwartą - asceza - niosła ze sobą nadzieję i pocieszenie. Siddhartha ujrzał wędrownego, pobożnego żebraka noszącego prostą szatę. Jego obraz sprawił, że Siddhartha zrozumiał swe przeznaczenie i postanowił uciec z pałacu by udać się na wędrówkę.

Po 6 latach surowej ascezy, porzucił umartwiania jako bezwartościowe; wykąpał się i po raz pierwszy od 49 dni pożywił się ryżem i kwaśnym mlekiem. Legenda mówi też, że któregoś dnia Budda usłyszał, jak muzyk poucza swojego ucznia: "jeśli napniesz strunę zbyt mocno - pęknie, jeśli za słabo - nie wyda żadnego dźwięku". Wówczas pojął, że zbyt skrajnie ascetyczne techniki medytacyjne nie prowadzą do celu i zaczął normalnie odżywiać się i dbać o swoje zdrowie. Jego towarzysze uznali wówczas, że mistrz zdradził drogę, w którą wierzyli.

Kwiaty lotosu oraz kadzidełka przed posągiem BuddySiddhartha usiadł pod drzewem Bodhi i stwierdził, że będzie tam siedział tak długo, aż nie rozwiąże zagadki cierpienia. Medytował przez 49 dni, w czasie których ukazywał mu się demon Mara. Mara ukazywał mu swoje piękne "córki", tj. Pożądanie, Rozkosz i Namiętność, obiecywał władzę nad światem, a gdy to nie wystarczyło, straszył spiskami, które jakoby wtrąciły żonę Siddharthy do więzienia. Na koniec zaś zesłał zastępy demonów, które napastowały medytującego burzą i huraganami. W ciągu ostatnich trzech dni medytowania Siddhartha Gautama poznał wszystkie swoje wcielenia, poznał tajemnicę smutku (dukkha), zrozumiał, że świat jest pełen cierpienia i dowiedział się co ma uczynić człowiek, aby nad cierpieniem zatriumfować (Cztery Szlachetne Prawdy). Osiągnął stan pełnego oświecenia. Od tego momentu zwano go Buddą – przebudzonym.

Budda zaczął nauczanie Dharmy – obejmującej Cztery Szlachetne Prawdy (w tym Ośmioraką Ścieżkę) prowadzącej do osiągnięcia Oświecenia, będącej do dzisiaj podstawą buddyzmu.


Resztę swojego życia spędził wędrując po północnych Indiach nauczając zasad swojej religii, nie stworzył jednak (a nawet zabronił dokonania tego) jakiejś spójnej hierarchii, ani nie zdecydował się spisać zasad buddyzmu, pozostając do końca życia wędrownym nauczycielem. Między innymi dlatego buddyzm do dzisiaj nie ma czegoś co można by uznać za jego świętą księgę (jak katolicka Biblia) oraz nie ma żadnej instytucji władnej wydawać ostateczne sądy w sprawie wiary (jak katolicki Watykan i papież).

 

Mniejszość Muzułmańska

Dziewczyny z muzułmańskiego południaW Tajlandii jest ok. 4 - 5% muzułmanów mieszkających głównie w południowych prowincjach kraju, chociaż meczety spotkać można w każdym większym mieście. Dodatkowo, w Bangkoku mieszka wielu muzułmanów przybyłych w innych krajów: Malezji, Indonezji, a także Bliskiego Wschodu. Tradycyjnie relacje między wyznawcami buddyzmu i Islamu były w Tajlandii poprawne, ale w ostatnich latach nasilił się konflikt na południu kraju. Grupa separatystów islamskich walczy tam o większe prawa dla muzułmanów, lub nawet o odłączenie od Tajlandii trzech południowych prowincji: Jala (Ang: Yala), Patani i Naratiłat (Ang: Narathiwat). Często dochodzi tam do starć z oddziałami tajskiej policjii i wojska. Separatyści sięgają po tak drastyczne środki jak zamachy bombowe oraz zabójstwa mieszkających tam nie-muzułmanów. Odradza się podróżowanie po tym regionie.

 

Monarchia

Rodzina królewskaTajowie darzą wielką i autentyczną czcią rodzinę królewską, dlatego też nie są tolerowane najmniejsze oznaki braku szacunku dla króla, królowej i królewskich dzieci. Obraza Króla jest przestępstwem! Z odpowiednim szacunkiem należy się odnosić także wobec portretów i wizerunków Króla (np. na monetach i banknotach). Obecnie panuje J. K. M. Bhumibol Adulyadej - dziewiąty król z dynastii Chakri (założonej w 1782 r.). Urodził się w 1927 r. w USA. Kształcił się w Bangkoku i Szwajcarii. Wstąpił na tron w 1946 r., po śmierci swojego brata Ramy VIII, jako Rama IX. Wraz z Królową Sirikit mają czworo dzieci: księżniczkę Ubol Ratana (ur. w 1951 r.), księcia Vajiralongkorn (1952), księżniczkę Sirindhorn (1955) oraz księżniczkę Chulabhoorn (1957). Następcą tronu jest książę.

 

 

 

 

 

Życiorys króla Tajlandii

Portrety króla znajdziemy wszędzieBhumibol urodził się 5. Grudnia 1927 roku w Massachusetts w USA. Jest synem Księcia Mahidol Adulyadej oraz Mom Sangwal. Jego imię oznacza: „Siła ziemi, Nieporównywalna Moc”. Przyjechał do Tajlandii w roku 1928 i przez krótki czas uczęszczał do szkoły w Bangkoku, ale wkrótce w 1933 wyjechał z rodziną do Szwajcarii, gdzie kontynuował edukację w Lozannie. W 1935 roku jego starszy brat Ananda Mahidol został koronowany na króla Tajlandii. Bhumibol uzyskał dyplom z nauk ścisłych z Uniwersytetu Lozanny oraz powrócił do Tajlandii po zakończeniu drugiej wojny światowej.

Dziewiątego czerwca 1946 roku, Król Ananda Mahidol zginął w wyniku postrzału w głowę w okolicznościach, które do dziś nie zostały wyjaśnione, co oznaczało, że Bhumibol został niepodziewanie następcą tronu. Wyjechał znów do Szwajcarii, aby studiować prawo, co miało go lepiej przygotować do objęcia nowej roli. W tym okresie spotkał w Paryżu 15-letnią córkę tajskiego ambasadora we Francji - Mom Rajawongse Sirikit Kitiyakara, która miała później zostać jego żoną. W 1948 roku Bhumibol miał wypadek samochodowy w Szwajcarii, w którym doznał obrażeń kręgosłupa oraz stracił większość wzroku w prawym oku. Podczas pobytu w szpitalu w Lozannie, odwiedzany był przez poznaną wcześniej Sirikit. Pobrali się w 28. kwietnia 1950 roku, jedynie tydzień przed koronacją Bhumibola.

Bhumibol został królem Tajlandii 5. Maja 1950 roku; dzień ten jest do dziś świętem narodowym w Tajlandii. Król Bhumibol jest dziś najdłużej panującym królem w historii Tajlandii, oraz najdłużej panującym ze wszystkich żyjących monarchów na świecie. Jest dziewiątym królem z dynastii Czakri, i ze względu na to jest nazywany Ramą IX.

Król Bhumibol był całe życie zapalonym żeglarzem, fotografem, muzykiem jazzowym (saksofon) oraz malarzem. Poprzez wiele królewskich projektów przyczynił się znacząco do poprawy losu swoich poddanych, między innymi poprzez patent do sztucznego wywoływania deszczu.

 

Obraza majestatu

Wystawa poświęcona życiu króla TajlandiiChociaż Król Tajlandii cieszy się miłością i wielkim szacunkiem w kraju, jest również chroniony przez specjalnie prawo przeciw obrazie majestatu (Lèse majesté), które pozwala skazać nawet na 15 lat więzienia każdego, kto obrazi Króla lub rodzinę królewską. Prawo to było egzekwowane z różną surowością w różnych okresach. Nie są spod niego wyłączeni obcokrajowcy, chociaż zazwyczaj otrzymują oni łagodniejsze kary i są zwalniani z więzienia po odbyciu części kary. W ostatnich latach za obrazu majestatu w Tajlandii na karę więzienia skazano Szwajcara, który zamalował sprejem jeden z portretów Króla, a także Australijczyka, który zamieścił obraźliwy wobec następcy tronu akapit w swojej książce. Obaj zostali zwolnieniu z więzienia po kilku miesiącach na polecenie samego Króla.

 

 

 

Jedzenie

 

Tajskie potrawyJedzenie to osobna opowieść o Tajlandii. Tajowie lubią jeść i robią to wszędzie i kilka razy dziennie. Ulice pełne są zapachów, Tajlandia wręcz pachnie jedzeniem, a popularnym powiedzeniem na powitanie jest czasem zamiast „jak się masz?” to „czy już jadłeś?”. Kuchnia jaką tutaj możecie wypróbować jest uznawana za jedną z najlepszych na świecie. Cechuje ją prostota przyrządzenia, doskonałe sosy smakowe, ostre przyprawy i zalety zdrowotne. Większość dań opiera się na głównych składnikach, czyli ryżu, lub makaronie sojowym lub ryżowym. Główną przyprawą jest chilli, które jest dużo pikantniejsze niż w Europie. Najprawdziwszą kuchnie można wypróbować w ulicznych barach, trzeba jednak wiedzieć gdzie usiąść i skorzystać z oferty, ponadto bardzo rzadko można coś wybrać z menu w języku angielskim.

W miejscach turystycznych można spotkać nazwy potraw wraz ze składem w języku angielskim. W centrach handlowych istnieje duży wybór restauracji serwujących kuchnie całego świata, od włoskiej pizzy i spagetti po amerykańskie steki, czy japońskie sushi prosto z taśmy. W największych kurortach wiele restauracji jest prowadzonych prywatnie przez rodowitych mieszkańców różnych narodowości, dzięki czemu można posmakować wszystkiego co lubi podniebienie.

Zaletą w Tajlandii jest fakt możliwości zjedzenia czegoś niemal na każdym kroku, od pokrojonych owoców egzotycznych, przez grilowane szaszłyki, kurczaki i owoce morza po gotowane zupy. Wszystkie te specjały są przygotowywane na specjalnie rozstawianych wózkach wzdłuż chodników.

W tajskiej kuchni mieszanie smaków, które dla nas europejczyków są czymś niemożliwym jest jak najbardziej normalne. Taj potrafi zjeść coś bardzo pikantnego o smaku rybnym z ryżem, po czym będzie dojadał czymś słodkim z mlekiem kokosowym. Tajowie przyprawiając zupy mieszają chilli, cukier, maggi i wiele innych przypraw.

Ryż czyli podstawa posiłku w TajlandiiTajowie trzymają widelec w lewej ręce, a łyżkę w prawej. Widelec służy wyłącznie do nakładania kęsów na łyżkę: jedzenie prosto z widelca uważane jest za prostackie. Noże nie są potrzebne, gdyż jedzenie – również mięso – jest pokrojone na kawałki.

Tajskie potrawy z makaronem wywodzą się z chińskich tradycji kulinarnych i do ich jedzenia służą pałeczki oraz łyżka. Drugim wyjątkiem od ogólnie przyjętych zasad jest kleisty ryż, który je się palcami. Potrawy są podawane w kilku dużych miskach, a ryż dla każdego - w małych miseczkach. Zgodnie z tradycją najpierw podaje się ryż, a następnie łyżką nakłada się na niego potrawę ze wspólnych misek.

Gdy podajemy albo odbieramy talerz z jedzeniem, należy używać prawej ręki; lewa uważana jest za "nieczystą". Należy też uważać, żeby nie sięgać ponad czyjąś głową, bo jest to nieuprzejme. Najstarsza osoba przy stole zazwyczaj dostaje jedzenie jako pierwsza, a młodsi jejpomagają. Należy zaczekać, aż wszyscy dostaną jedzenie zanim zaczniemy jeść. Ryż jest uważany za najważniejszą część posiłku, pozostałe dania jako dodatki, dlatego nazywa się je kap kao - "do ryżu". Należy najpierw założyć sobie na talerz porcję ryżu, a później po trochu z różnych innych miseczek używająć wspólnej dużej łyżki, a nie swoich własnych sztućców. Do picia najlepiej zamówić wodę. W Tajlandii zazwyczaj pije się po skończeniu posiłku, a nie w trakcie. Jeśli zjemy coś zbyt ostrego, to i tak dużo bardziej pomoże łyżka ryżu, niż napój. Aby wezwać w restauracji kelnera Tajowie używają słowa nong (młodszy brat/siostra) albo pii (starszy brat/siostra), ale obcokrajowcy mogą się nie czuć z tym swobodnie. Wystarczy wtedy podnieść dłoń, aż zostaniemy zauważeni.

Jedzenie tajskie jest ostre. Papryka chili, przywieziona z Nowego Świata w XVI w. przez europejskich kupców, jest powszechnie używana do wielu potraw (zwłaszcza odmiana o małych, ostrych strąkach). Nie brakuje też potraw łagodnych. Oczywiście podstawą jest ryż. Drugim co do popularności dodatkiem jest makaron ryżowy, podawany zarówno do drugiego dania, jak i do zupy. Kuchnia tajska jest pożywna i bardzo apetyczna. Mięso smaży się krótko, a warzywa się gotuje.

Bardzo wiele jest też wpływów kuchni sąsiednich państw, na przykład przygotowywane zazwyczaj przez Birmańczykow na ulicznych wózkach słodkie naleśniki Roti (Filmik).

 

Kleik ryżowy (kao tom) (Ang: Khao Thom) to codzienne śniadanie. Podawany często z dodatkiem jajka ściętego w gorącej potrawie. Do tego najlepiej pasują papryczki chili w occie ryżowym.

Zupa makaronowa (kojtieł nam) (Ang: Kuay Tiew Naam) jest jedyną tajską potrawą, którą się je pałeczkami. Oprócz warzyw pływają w niej kulki mięsa.

Smażony ryż (kao pat) (Ang: Khao Phat) z jajkiem oraz kawałkami mięsa i warzyw to pyszny jednodaniowy posiłek jedzony o różnej porze dnia.

Pat tai (Ang: Phat Thai), makaron ryżowy przysmażony z krewetkami, warzywami, jajkiem i posypany orzeszkami ziemnymi. Uważany za narodową potrawę Tajlandii.

Makaron pszeniczny z plastrami czerwonej wieprzowiny (bami heng mu deng) (Ang: Bhami Heng Moo Daeng) to typowe danie sprzedawane na straganach.

Tom jam (Ang: Tom Yum), popularna tajska zupa z krewetkami i pomidorami, przyprawiona kolendrą, palczatką (trawą) cytrynową i chili, gotowana i podawana w kociołku.

Mu sap baj krapao (Ang: Moo Saap Bai Krapaw), bardzo smaczna smażona wieprzowina przyprawiana bazylią, często podawana podczas wspólnego posiłku.

Penang (keng penang) to pikantne curry z kurczaka z dodatkiem krewetek, kolendry, czerwonych papryczek chili i niewielkiej ilości świeżej bazylii.

Zielone curry (Geng kie łan) (Ang: Geng Kiew Waan) to potrawa ze środkowej części kraju, z mięsem gotowane w mleczku kokosowym, co nadaje mu łagodny, słodkawy smak. Potrawę zaostrza zielone chili.

Ryż gotowany na parze (kao suaj) (Ang: Khao Suay), podstawa wspólnych posiłków, podawany na stół w małych miseczkach jako pierwszy. Doskonale łagodzi ostry smak potraw.

Słynny tajski deser - mango z lepkim ryżemKleisty ryż (kao niał) (Ang: Khao Niaw) gotowany i podawany w koszyczku z pokrywą, popularny na północy i na północnym wschodzie kraju. Je się go palcami; czasami lepi się z niego kulki i razem z innym składnikiem potrawy wkłada do ust.

Smażone płatki lilii (pat pak bung) (Ang: Phat Pak Bung) to jedna z prostych, łagodnych w smaku potraw, którą podaje się jako część głównego posiłku.

Sałatka z papai (som tam), bardzo popularna w całej Tajlandii. Przyrządza się ją z cienko pokrojonej papai i chili. Do tego najczęściej podaje się kawałki kurczaka.

Sałatka z owoców morza (jam talej) (Ang: Yum Talay) na południu kraju podawana jako przekąska. Zgodnie z tajskim zwyczajem ciepłe, ugotowane owoce morza układa się na liściach sałaty.

Mango z kleistym ryżem (kao niał mamuang) (Ang: Khao Niaw Mamuang) i kremem kokosowym, jeden z popularniejszych deserów, przyrządzany wyłącznie z bardzo słodkich owoców.

Budyń kokosowy (sangkaja) (Ang: Sangkhaya) to deser z mleka kokosowego, jajek i cukru. Podawany z kleistym ryżem lub zapieczony w wydrążonej dyni.

TAT (Tajski Urząd Turystyczny) przygotował darmowy i pięknie wydany przewodnik (Ang). Można go ściągnąć tutaj

 

Co robić a czego nie

 

- Codziennie o 8:00 rano i 6:00 wieczorem we wszystkich kanałach telewizyjnych, w radiu i instytucjach państwowych grany jest hymn narodowy Tajlandii. Gra się go również przed większością wydarzeń sportowych i uroczystości, a również przed każdym seansem filmowym w kinie. Powinniśmy w trakcie grania stać nieruchomo z opuszczonymi rękoma aż hymn się skończy.

- Nie liż znaczków, ani nie oblizuj palców po posiłku. W Tajlandii jest to niemile widziane.

- Staraj się nie pokazywać złości, podnosić głosu, ani nikomu grozić. Okazywanie gwałtownych emocji w miejscach publicznych jest bardzo źle widziane w Tajlandii.

- Tak samo źle widziane jest publiczne okazywanie uczuć. Dopuszczalne jest trzymanie się par za ręce, ale nie całowanie czy przytulanie. Wyjątek stanowią dyskoteki, bary i kluby nocne.

- Stopy są uznawane w Tajlandii za ‘najniższą’ i najbardziej ‘nieczystą’ część ciała. Pamiętaj, aby trzymać je na ziemi, a nie kłaść np. na krześle. NIGDY nikogo, ani niczego nie dotykaj anie nie wskazuj stopą. Uważaj, żeby nie stanąć blisko niczyjej głowy np. na plaży. Należy także uważać, aby siadając w świątyni Buddyjskiej nie skierować stóp w stronę wizerunku Buddy. Zdejmij obuwie przed wejściem do budynku świątyni, a także przed wejściem do prywatnych domów.

- Głowa jest ‘najwyższą’ częścią ciała, dlatego też nie wolno poklepywać po głowie innych osób, nawet w przyjacielskim geście.

- Poza plażami i miejscowościami wypoczynkowymi uczęszczanymi przez obcokrajowców, kobiety powinny zakrywać większość ciała, a panowie nie chodzić bez koszulki. Najłatwiej podpatrzeć jak ubierają się w danej okolicy miejscowi.

- Buddyjscy mnisi mają całkowity zakaz dotykania kobiet. Kobiety nie powinny siadać obok mnichów w autobusie czy na ławce, niczego im podawać, robić sobie z mnichami zdjęć, a jeśli chcą o coś zapytać, to nie powinny stawać zbyt blisko.

- Każdy posąg Buddy, mały czy duży, uszkodzony czy też nie, jest uważany za święty. Nigdy nie wolno wspinać się na posąg, aby zrobić zdjęcie, czy w jakikolwiek inny sposób okazywać braku szacunku.

- Staraj się podawać przedmioty prawą ręką, a nie lewą. Lewa ręka uznawana jest za ‘nieczystą’, gdyż tradycyjnie używa się jej w toalecie.

- Należy okazywać absolutny szacunek tajskiej rodzinie królewskiej. Obraza jej członków jest przestępstwem, za które grozi wiele lat więzienia. Tajowie również będą czuli się bardzo urażeni, jeśli usłyszą jakieś uwagi krytyczne o swojej rodzinie królewskiej. Należy również unikać rozmów na tematy polityczne, w szczególności tak drażliwe jak cenzura, prawo obrazy majestatu, czy konfliktu z separatystami muzułmańskimi na południu Tajlandii.

- Należy zdejmować obuwie przed wejściem do tajskich domów, a także przed wejściem do głównego budynku świątyni buddyjskiej (budynek ten nazywa się ‘Bot’). Na terenie większości świątyń należy też być skromnie ubranym, dotyczy to przede wszystkim kobiet.

- Należy okazywać szacunek i cierpliwość, gdy mamy do czynienia z funkcjonariuszami tajskiej policji lub służ imigracyjnych. Te służby cieszą się dużym poważaniem w Tajlandii, i co więcej posiadają znaczącą władzę.

 

Masaż Tajski (Nuat Pen Boran) (Taj: นวดแผนโบราณ)


Tajski masaż w luksusowym SpaMasaż Tajski stanowi integralną część tradycyjnej medycyny tajskiej. Pomimo przyjęcia praktyk medycznych z Zachodu, nadal jest bardzo popularny w całej Tajlandii, a także coraz częściej, poza jej granicami.

Według legendy wiedza, która stanowi podstawę Tajskiego Masażu pochodzi od Jivara Kumarabacca, który żył za czasów samego Buddy. Teksty buddyjskie podają, że Budda zaaprobował ten rodzaj masażu jako odpowiedni dla mnichów. Malunki naścienne w świątyni Wat Pa Mamuang z XIII wieku pokazują techniki masażu. Wiele starych pism dotyczących Tajskiego Masażu zostało zniszczonych podczas plądrowania Bangkoku w XVIII wieku, i dlatego król Rama I zebrał pozostałe manuskrypty i umieścił je w świątyni Wat Po, która do dzisiejszych dni jest centrum wiedzy o tej metodzie masażu oraz szkołą, w której uczą się kandydaci na masażystów.

Prawdziwi masażyści są słusznie oburzeni, tym że Tajski Masaż często kojarzony jest z usługą seksualną i wiele salonów zatrudnia młode dziewczyny, które nie mają żadnej fachowej wiedzy. Nieprawidłowe stosowanie technik masażu może spowodować ból albo nawet doprowadzić do zerwania ścięgna lub złamania kości, dlatego niedoświadczone masażystki często są ostrożne i masują bardzo delikatnie. Może to być przyjemne, ale mało ma wspólnego z prawdziwym Tajskim Masażem. Najlepsi masażyści często nie pracują w ulicznych salonach, tylko odwiedzają klientów w ich domach i mają tak wielu chętnych, że trzeba czekać na swoją kolej.

Masaż zazwyczaj rozpoczyna się leżąc na plecach. Masażysta zaczyna powoli masować stopy i palce u stóp, następnie kostki, nogi, a następnie górną część ciała. Wiele technik w Masażu Tajskim polega na rozciąganiu i zginaniu części ciała, i często towarzyszy temu lekki ból. Jeśli ból staje się silny, koniecznie trzeba o tym poinformować masującego!

Ile to kosztuje?

Masaż Tajski kosztuje od 100B/godzinę w małych salonikach w bocznych uliczkach, aż do kilku tysięcy Bahtów za godzinę w eksluzynych spa i hotelach. Średnio cena wynosi 200-300B/godzinę.

Czy to boli?

Tajski masaż może trochę boleć szczególnie jeśli nie korzystamy z niego często i jesteśmy ogólnie mało "rozciągnięci". Jeśli ból jest silny to należy o tym poinformować masującego przynajmniej grymasem albo gestem.

Skąd mam wiedzieć czy dany salon oferuje "normalny" masaż czy usługi erotyczne?Malunek z książki do nauczania tajskiego masażu

Bardzo prosto - w tym pierwszym masażystki/masażyści będą w różnych wieku i ubrani w swobodne stroje, często wzorowane na tradycyjnych. W tych drugich pracować będą tylko młode dziewczyny często wyzywająco ubrane i wołające do przechodniów. Usługi erotyczne często kryją się pod nazwami: special massage, body massage, soapy massage.

Czy to nie będzie krępujące jeśli wejdę na masaż spocony i brudny?

Nie, bo tak wchodzi większość klientów. Przed masażem na pewno umyją ci stopy, a w większych salonach będziesz mógł nawet wziąść prysznic.

Czy dawać napiwki?

Tak, o ile jesteśmy zadowoleni z masażu. W małych salonach 20-50B, a w większych i droższych 50-100B wystarczy.

Po czym poznać czy dany salon jest dobry? Czy prosić o pokazanie licencji albo certyfikatów?

Proszenie o to zazwyczaj nie ma sensu, bo takich dokumentów zazwyczaj nie ma, albo przynajmniej nie są pod ręką. Najlepiej pójść do salonu w którym widzimy dużo Tajów. Znaczy to, że klienci tam wracają. Wiele salonów w miejscowościach turystycznych nie dba o jakość, bo wiedzą że turyści i tak przychodzą tylko jeden raz.

Czy masaż nie będzie krępujący?

Masaż Tajski rzeczywiście może być krępujący, szczególnie kiedy robimy to po raz pierwszy i znajdziemy się w osłoniętym zasłonami pokoju sam na sam z nieznajomą osobą, która będzie nas dotykać. Najlepiej najpierw pójść do salonu gdzie łóżka do masażu są w dużym pomieszczeniu gdzie koło nas będą inni ludzie, dobrze też pójść pierwszy raz z kimś. Warto także najpierw poprosić o masaż stóp, który jest najmniej krępujący (ale uwaga! często masaż stóp tak naprawdę oznacza masaż całych nóg, aż do pachwin, a także krótki masaż pleców).

 

Użytkownik: Rejestracja
Hasło: Nie pamiętam hasła

Kiedy otworza granice dla turystów

No coś tam się dzieje w końcu......... Phuket jakoś tam otworzyli, trochę ludzi przylatuje, ale część narzeka na brak działającej...> Czytaj więcej
Autor: tomekd - 3/08/2021 | 9:27

Ceny nieruchomości w czasie Covid

Robią ludzie zakupy, różne biznesy wystawiane na sprzedaż, hotele, lokale komercyjne do pożniejszego wynajęcia są kupowane, gdyż są...> Czytaj więcej
Autor: marco - 1/07/2021 | 19:01

Na stałe do Tajlandii

Ernest a to sorki wielkie........ Może niedługo tej nieproszony celebryta pójdzie gdzieś w cholere i będzie można kontynuować plany....> Czytaj więcej
Autor: ernestkwapisz - 14/06/2021 | 2:34

Hotele na kwarantannie

No to miałeś niezłe przeżycie, mnie nie chciałoby się lecieć gdzieś na drugi koniec świata, aby potem kiblować w hotelu przez 2 tygodnie.........> Czytaj więcej
Autor: johny28 - 19/05/2021 | 14:34

Jak z wysyłką paczek DHL z Tajlandii

Witajcie, mam takie pytanie, rozmawiam z jedna firma w kraju uśmiechu, planuje u nich zakup towarów kosmetycznych, ale potrzebne mi jest...> Czytaj więcej
Autor: sebastian28 - 8/05/2021 | 16:07



Obecnie nie ma więcej zdjęć